De derde keer en dan toch weer anders

Na twee fijne thuisbevallingen, de eerste onder begeleiding van Annewil en de tweede onder begeleiding van Diny en Karin, had ik een aardig plaatje in mijn hoofd gecreëerd over hoe deze derde bevalling ongeveer zou moeten gaan. Toch liep alles anders.
Tijdens het einde van mijn zwangerschap werd duidelijk dat de baby groter dan gemiddeld was en ben ik doorgestuurd naar de gynaecoloog voor overleg. Omdat de bevalling van mijn zoontje (de tweede en ook een flinkerd) niet helemaal vlekkeloos was verlopen besloot de gynaecoloog dat het verstandiger was om in het ziekenhuis te bevallen. Ik kon wel onder begeleiding van de Thijsseserre blijven en zij zouden ook mijn bevalling gewoon begeleiden alleen dan in het ziekenhuis. Dat ik niet thuis kon bevallen was even slikken met name omdat ik wat angst heb voor ziekenhuizen, maar het stelde mij gerust dat ik het met mijn eigen vertrouwde verloskundigen kon doen. Na twee eerdere bevallingen besefte ik me ook wel dat het me tijdens de bevalling zelf niet meer veel uit zou maken of ik nu thuis of in het ziekenhuis zou zijn.
5 dagen voor mijn uitgerekende datum werd ik gebeld: Er was intern overleg geweest vanuit het ziekenhuis en het kwam er op neer dat ik niet meer onder begeleiding van de Thijsseserre zou vallen maar direct naar het ziekenhuis zou gaan. Dit zorgde bij mij direct voor wat stress en onzekerheid: Wanneer moest ik bellen? Waar moest ik naar toe? Zou ik wel op tijd zijn? Ondanks dat ik al twee maal eerder was bevallen zonder angst, werd ik nu ineens angstig of alles wel goed zou gaan. Prompt kreeg ik diezelfde avond weeën. Ik was me bewust van het feit dat de bevalling nog niet echt begonnen was maar ze waren krachtig en een paar uur lang om de 3 minuten. Toch maar even gebeld met het ziekenhuis en zij zagen me graag die kant op komen. Eenmaal daar stopten de weeën. Iedere keer als het personeel me alleen liet kwamen ze weer maar lang niet meer zo krachtig als thuis en na een aantal uur was het helemaal rustig. In overleg maar weer naar huis gegaan en dat voelde heerlijk. En het was ook wel fijn te weten hoe het er allemaal uit zag en hoe het er aan toe ging in het ziekenhuis.
De dagen erna bleef het rommelen maar niet noemenswaardig, de uitgerekende datum (17-04-2015) ging voorbij en dat was ook nieuw aangezien ik de eerste keer op de uitgerekende datum ben bevallen en de tweede keer een dag ervoor. De nachten werden wel steeds heftiger en kon ik regelmatig niet slapen van de weeën en als ik dan op het punt stond om het ziekenhuis te bellen dan zakte het direct weer af. Hierdoor werd ik steeds vermoeider, ook omdat overdag alles door gaat met twee jonge kinderen. Na een week had ik een afspraak staan bij de Thijsseserre en trof ik Karin. Ik heb toen mijn angst en onzekerheden besproken en dat was heerlijk. Karin heeft me toen zo fijn gerustgesteld maar ook op mijn hart gedrukt dat ik altijd mocht bellen als er iets was. Die nacht waren de weeën weer zo heftig dat ik een hele nacht niet heb kunnen slapen. De dag erna liep ik zo gespannen en moe rond dat ik uiteindelijk inderdaad gebeld heb en Karin aan de lijn kreeg. Van tevoren dacht ik, ” waarom zou ik bellen? de bevalling is nog niet echt begonnen, wat kan ze doen?”, maar achteraf is het de allerbeste keus geweest. Het begrip en meedenken was zo ontzettend fijn, dat ik niet begrijp waarom het nu zo’n grote stap was om te gaan bellen. In overleg hebben we besloten dat ik contact zou opnemen met het ziekenhuis om te kijken of ik daar een nachtje kon gaan slapen met medicatie, want op deze manier zou ik geen energie hebben om überhaupt te gaan bevallen. Dit heb ik gedaan. Ik kon mij rond 21.00 melden op de ‘moeder en kind’ afdeling, kreeg een kamer heerlijk achteraf en ik zou de hele nacht ook niet gestoord worden. Om 22.00 kreeg ik een cocktail en ik voelde direct dat ik ontspande en rozig werd. Heerlijk geslapen tot ik wakker werd van weeën. Deze zette direct goed door en ik wist dat ik aan het bevallen was. Omdat het personeel me met rust liet kon ik heerlijk mijn eigen gang gaan. Mijn man zou mij om half 11 in de ochtend ophalen om weer naar huis te gaan maar ik wist al dat dit niet ging lukken en heb hem gevraagd om rond 9.00 te komen. Toen hij er was om 9.00 kwam ook de verloskundige en constateerde verrast dat ik 5 cm ontsluiting had. Rond 9.30 heeft ze mijn vliezen gebroken en omdat de baby nog niet ingedaald was werd ik met bed en al naar de verloskamer gereden. Daar is op 26 april om 10.20 onze prachtige dochter Liva geboren, een heerlijke flinke dame van 4535 gram. Na de controles werden we alleen gelaten om samen bij te komen en te genieten. Daarna heb ik gedoucht en om 13.00 konden we Liva thuis kennis laten maken met haar trotse zus en broer.
Ondanks mijn sterke voorkeur voor een thuisbevalling is het ziekenhuis mij 100% meegevallen en kijk ik ook deze keer weer terug op een fijne bevalling. Mijn bevalling zelf is deze keer dan wel niet begeleid door de verloskundigen van de Thijsseserre, de weg erna toe (die dit keer iets langer duurde) wel en dat is minstens zo belangrijk.
Ik kijk terug op 3 prachtige ervaringen, heel veel dank daarvoor!