Florine van den Adel

Oeps, terwijl ik dit schrijf moet ik heel stiekem toch wel een traantje wegpinken. Want wat is het gezellig om jouw getrappel en gehik te voelen en je nog even helemaal ‘voor mezelf’ te hebben, veilig in mijn buik.

Maar vanochtend om een uur of 4 voelde ik dat de voorweeën van de afgelopen dagen in het ‘echte werk’ waren overgegaan… toen ik de slijmprop verloor, wist ik dat jouw komst niet meer lang ging duren! Rond 10 uur was Martine er met stagiaire Guusje, die inderdaad constateerde dat mijn baarmoedermond al een stuk korter en soepeler aan het worden was en ik 1 cm ontsluiting had. ’s Middags ben ik lekker op bed gaan liggen, Joost was inmiddels thuis en ook mijn moeder kwam gezellig even langs. Samen aten we heerlijk appeltaart, die ik de dag ervoor nog vers had gebakken: wat een timing! We hebben met elkaar ook nog voor het laatst lekker even aan mijn buik gevoeld.

Om 16 uur zat ik op ruim 1 cm ontsluiting, maar de baarmoedermond was al wel een stuk verder ‘gevorderd’. Dus afwachten en proberen nog wat rust te pakken… de weeën begonnen inmiddels al best pittig te worden om op te vangen.

De dienst van Martine zat er inmiddels op, dus om 22 uur was het Iris die ons bezocht voor een check. Ze vroeg me waar ik op hoopte qua ontsluiting en gezien de flinke weeën hoopte ik dat ik toch wel op zo’n 4 a 5 cm te zitten, maar helaas… slechts 2 cm… dat was even een tegenvaller. Vanwege mijn pijn en moeheid was de keuze snel gemaakt om naar het ziekenhuis te gaan voor een ruggenprik. Meander en Blaricum zaten vol, dus het werd het WKZ in Utrecht. Daar werden we door hele fijne, lieve mensen opgevangen. Iris was met ons meegereden voor een warme overdracht en is daarna nog een hele tijd gebleven om mij te steunen, onder andere bij het plaatsen van het infuus, waarvan ze wist dat dit mijn grote angst was omdat dit nooit erg gemakkelijk gaat. Dat was ontzettend fijn!

Toen de ruggenprik er eenmaal in zat deed deze snel zijn werk, waardoor ik gelukkig weer even op krachten kon komen. De verloskundige brak mijn vliezen en daarna zat ik al snel op 5 cm en na nog zo’n 2 uur mocht ik in het begin van de ochtend beginnen met persen.

Omdat ik wist dat het persen best een klus ging worden (Angelique had me gewaarschuwd tijdens een eerdere controle), begon ik op de baarkruk om de zwaartekracht wat mee te laten helpen, daarna ben ik op mijn zij gaan liggen. Het persen viel inderdaad best tegen, maar ik werd geweldig gecoacht door Joost en de verloskundige en verpleegkundige van het WKZ. Waar ik de hele bevalling erg relaxed was, sloeg op het laatste moment toch de paniek toe: je zat al zo lang vast met je hoofdje en ik begon na bijna 2 uur persen de kracht helemaal kwijt te raken. En dat terwijl ik jou zo graag dat laatste zetje wilde geven en je in mijn armen houden! Gelukkig greep de verloskundige adequaat in: ze gaf me nog 2 kansen en zette daarna een verlossende knip… en op 5 juni om 7.08 uur was je daar dan eindelijk, onze Finn! Meteen werd je lekker op mijn borst gelegd.

Ik kan proberen te beschrijven hoe fantastisch en bijzonder het moment van jouw geboorte was, maar dat gaat me echt nooit lukken. Je keek me meteen helemaal aandachtig aan, ook jij was natuurlijk benieuwd in wiens buik je nou al die tijd had gezeten! Ik zag meteen al dat je hele mooie, donkere oogjes had.

Na een douche en een ontbijtje vertrokken we dan met zijn drietjes door de stromende regen terug naar ons knusse huis in Amersfoort, een heel nieuw avontuur beginnend.

Welkom, mooie lieve Finn!