Turbobevalling

Vrijdag 22-02; ik drink nog een koffie bij een brasserie met een mede bijna-moeder van de pufcursus en we kletsen veel over hoe het allemaal zou gaan en hoe het allemaal zou zijn. Zowel de bevalling als het hebben van een baby is nieuw voor mij…

Zaterdag 23-02; ik sta op een verjaardag vrolijk te verkondigen dat het van mij wel zover mag zijn (op dat moment ben ik exact 39 weken) en de reacties variëren van ‘wie weet heb je je baby morgen in je armen’ tot ‘je kan ook nog 2 weken overtijd gaan’…..

Zondag 24-02; de dag waarop mijn eigen moeder 60 jaar geworden zou zijn, als ze niet 4,5 jaar daarvoor was komen te overlijden. Ik word wakker om 4.00 uur met een bepaalde onrust in mij en ga het bed uit om mijn vriend niet wakker te maken. Na een half uur ijsberen over de gang ’terug naar bed of met een slaapzak op de bank’ kies ik voor de laatste optie. Ik had op dat moment nog niet echt bedacht dat de bevalling was begonnen en ging dus met een slaapzak op de bank liggen.

Daar heb ik nog 2 uur geslapen en word ik wakker van krampen in mijn buik waardoor ik denk: ‘waaahhh de bevalling lijkt dan toch wel te zijn begonnen’. Ik maak mijn vriend wakker rond 6.15 uur en hij gaat maar douchen en een boterham eten, onder het mom van ‘ook al kan het nog lang duren dan hebben we dat maar gehad’. Ik heb geen trek en ga weer op de bank liggen. Van 7.00 tot 7.30 uur en van 8.00 tot 8.30 uur zit mijn vriend met een stopwatch weeën te timen. Hij schrijft het op de achterkant van een schema waarop alle fases van de bevalling zijn weergegeven en hij denkt na het eerste meetmoment al: ‘goh, wat komen ze regelmatig, dat hoort al bij een volgende fase’. Ik vond de pijn van de weeën wel meevallen en moest veel spugen tussen de weeën door. Daarom vind ik het wel fijn dat mijn vriend de weeën aankondigt, zodat ik weer kan liggen om ze op te vangen met de ademhaling geleerd in de pufcursus.

Er gaat door mijn hoofd dat ik het gek vind dat gezegd wordt dat je in die eerste fase nog van alles kan doen, want ik kan echt alleen maar liggend puffen. Toch wil ik me niet rijk rekenen en bedenken dat ik al verder ben in het proces. Om 8.30 uur bellen we Angelique en zij geeft aan einde van de ochtend langs te komen, want ‘bij een eerste duurt het vaak even’…..

Rond 9.00 uur ben ik weer in mijn bed gaan liggen, de weeën volgen zich nog sneller op en het wegpuffen wordt steeds lastiger. Rond 10.00 uur krijg ik een heel gek gevoel van samentrekking, wat eigenlijk niet echt weg te puffen is en we bellen Angelique opnieuw. Gelukkig is ze onderweg naar ons en mijn vriend rent tussen 2 weeën door naar beneden om een deurstop tussen de voordeur te doen zodat zij gewoon naar binnen kan als ze aankomt. Ik probeer intussen met alle kracht die ik in me heb, de samentrekking weg te puffen en blijf me inbeelden dat ik zo te horen krijg ‘nou meid, dit zijn nou weeën succes vandaag en tot vanavond want je hebt nu 3 cm ontsluiting’. Maar niets is minder waar; zodra Angelique binnenkomt, voelt ze en zegt ze: ‘bij de volgende wee mag je meepersen!!’.

Om 11.00 uur is onze prachtige zoon geboren! Met alleen mijn vriend en de verloskundige erbij een top bevalling voor mij.

Ook al volgden de fases zich mega snel op, ik kijk er met een positief gevoel op terug. Angelique was erg prettig; ze coachte me tijdens het persen en hielp me goed, zodat ik me geen een keer zorgen heb hoeven maken maar vol in de persweeën kon duiken en ons kindje op de wereld kon zetten. Het ging eigenlijk gewoon heel fijn en de vooraf verwachtte pijn is me ook reuze mee gevallen.