Opgelucht!
Ik word wakker om vijf uur in de ochtend met lichte krampen in mijn buik. Ik ben vandaag 37 weken zwanger dus zouden dit dan weeën zijn? Of is het gewoon wishful thinking. Mijn vriend wordt wakker en ik vertel hem van de krampen. Op het toilet zie ik dat ik bloederig slijm verlies en pak de papieren van de verloskundige erbij. Dit schijnt normaal te zijn (tekenen) en de bevalling kan nog dagen of weken op zich laten wachten. Toch wishful thinking?
Om negen uur bellen we de verloskundige, ze vertelt dat ik me geen zorgen hoef te maken en dat ik weer kan bellen als de “krampen” om de 6-7 minuten doorzetten. De hele vrijdag krijg ik de krampen om de 15-30 minuten. Gewoon mijn dingetjes gedaan en s’ avonds met mijn vriend nog wat laatste babyspulletjes gekocht.
Van vrijdag op zaterdag gewoon lekker geslapen en geen last gehad van krampen. Zaterdagochtend weer wakker geworden om vijf uur met krampen. Ben ik nou mezelf voor de gek aan het houden of zouden dit toch echt weeën zijn? De hele zaterdagochtend komen ze om de vijftien minuten en zijn ze niet zo heftig. Wel ben ik zaterdagochtend nog even lekker in bad geweest, erg ontspannend en ook fijn voor de krampen.
Zaterdagmiddag rond een uurtje of één beginnen de krampen om de zes minuten te komen. Om twee uur lopen we toch nog even naar de Albert Heijn voor wat laatste boodschappen. Wat krentenbollen, fruit en lekkers voor wanneer we naar het ziekenhuis moeten voor de bevalling.
Om drie uur zijn we weer thuis en besluit ik de verloskundige te bellen. Ik vertel haar dat de weeën om de zes minuten komen en dat ik ook wat helder bloedverlies. De verloskundige zegt dat ze rond half vijf/vijf uur even langs zal komen om te kijken. Ik maak een plekje bij de bank waar ik de weeën prettig op kan vangen. Een dekbed op de vloer met wat kussens en de bank ter ondersteuning. Ook haalt mijn vriend een emmer erbij omdat ik misselijk ben. Nadat ik met de verloskundige heb neergelegd komen de weeën steeds heftiger en steeds vaker. Ik moet nog anderhalf uur wachten voordat de verloskundige komt maar begin het steeds moeilijker te krijgen. Ze zijn nog goed op de vangen en ik weet me goed te ontspannen. Om kwart over vier begin ik het echt moeilijk te krijgen en weet ik niet zo goed hoe ik de weeën op moet vangen. Ik kan niet echt een fijne plek vinden in de huiskamer. Ik ben bang dat wanneer de verloskundige komt ze me gaat vertellen dat ik nog maar een paar centimeter ontsluiting heb en dus nog de komende uren deze pijn moet beleven.
Even voor half vijf gaat de bel, een verlossing! De verloskundige komt binnen terwijl ik midden in een wee zit. Ik zeg geen gedag, het lukt gewoon niet, ben druk met mezelf bezig. Als de wee afgelopen is zeg ik de verloskundige dat ik het moeilijk heb en niet weet hoe lang ik dit kan volhouden. Gelijk erna komt weer een wee, ik keer in mezelf en ben bezig deze op te vangen. Aan het einde van de wee voel ik een soort persdrang komen, ik vertel het gelijk aan de verloskundige! Ze stelt voor om naar boven te gaan om me te toucheren. Boven op bed krijg ik te horen dat ik al volledige ontsluiting heb, ik ben opgelucht! De verloskundige breekt de vliezen en zegt dat mijn bevalling in het ziekenhuis niet doorgaat, we gaan thuis bevallen!
De weeën hebben plaats gemaakt voor een ander soort weeën die goed op te vangen zijn, ik voel alleen dat ik moet persen. Ik moet van de verloskundige deze weg puffen en mag een klein beetje mee persen, het hoofdje van ons kindje moet namelijk nog naar beneden. Ik ben al mijn puftechnieken vergeten. Mijn vriend kruipt naast me op het bed en begint het voor te doen. Ik pak het samen met hem op. Samen puffen we een half uur de persweeën weg en ik probeer een klein beetje mee te persen. De verloskundige zet alles klaar en na een half uur stelt ze voor dat ik het mag proberen.
Eindelijk mag ik persen, wat een heerlijk gevoel. De verloskundige zet een spiegeltje neer zodat ik kan meekijken, ik wil niet! Ze stimuleert me om toch te kijken, het helpt! Ik zie een kruintje met zwart haar, mijn kindje! De verloskundige is verbaasd hoe snel het gaat. Na 13 minuten actief persen wordt ons kindje op mijn buik gelegd, het is een meisje!! Ik ben blij, opgelucht en verbaasd tegelijk. De bevalling zit erop! Ik heb het gedaan, helemaal zelf geflikt! We hebben een dochter!
Nadat mijn dochter eruit is komt even later de placenta, tijdens een lichte wee pers ik hem er zo uit, een eitje! Ik geniet van mijn baby, ik geniet van mijn vriend die blij is. Ik geniet van het feit dat de bevalling zo meegevallen is. Ik heb een klein scheurtje die niet gehecht hoeft te worden. En onze dochter…is geweldig…alle reflexen doen het. Ik ben zo gelukkig, hier hebben we negen maanden op gewacht, onze dochter!