Een natuurlijke thuisbevalling, van voorwee tot nawee binnen 2,5 uur.

“Een natuurlijke thuisbevalling, van voorwee tot nawee binnen 2,5 uur.”

Het was 19 november 2020. Inmiddels was ik precies 41 weken van ons eerste kindje. De gehele zwangerschap verliep gelukkig zonder enige complicaties en mijn man Louis en ik wilden daarom gaan voor een thuisbevalling i.v.m. de covid-19. Een echt geboorteplan hadden wij niet en pijnstilling zou ik op het moment zelf wel beslissen, liever niks als dat niet nodig zou zijn.

Om 01:00 uur werd ik wakker. Voorweeën had ik al een tijdje en de afgelopen weken werd ik er ‘s nachts door gewekt. Zoals altijd liep ik even een rondje boven en ging naar het toilet. Louis maakte ik niet wakker want dit voelde weer als een vals alarm. Het zakte af en ik kroop mijn bed weer in.

Om 02:50 uur schoot ik mijn bed uit. Poeh! Dit was toch echt een ander gevoel, de adrenaline schoot door mijn lijf. “Dit was het dus!”, zei ik tegen Louis die aan mijn gezicht wel zag dat dit geen vals alarm meer was. Hij ging timen. De weeën moesten om de 3-4 minuten komen en een uur aanhouden, dus we besloten om 04:00 uur Iris de verloskundige te bellen dat het was begonnen.

Iris kwam er gelijk voor een eerste controle en ze arriveerde om 04:20 uur bij ons huis. Ik heb samen met Louis nog even met Iris gesproken over de verwachtingen van de ontsluiting. Op de manier hoe ik nog met haar kon praten en kon overleggen deed ons alle drie verwachtten dat ons kindje ergens in het begin van de middag zou komen.

Louis hielp mij door de weeën heen. We hadden geen zwangerschapsgym gedaan in verband met de corona, maar we vonden al snel een eigen ritme in de ademhalingsoefeningen. Ik zat met mijn knieën op de grond, met mijn handen op een stoel leunend om mijn kracht te verdelen. Vraag mij niet waarom, maar dit was voor mij de juiste houding hoe ik dit het langst wou volhouden.

Langzaam gingen wij naar de logeerkamer. De weeën kwamen nu wel een stuk sneller. Om de minuut zou ik schatten, want jemig daar kwam de volgende alweer!
Iris liet ons even gaan en gaf aan dat ze de controle van de ontsluiting zou uitvoeren. We mochten nu hopen op 1 centimeter ontsluiting of misschien wel 2cm als we mazzel hadden. Ik knikte en ging op mijn rug liggen op het 80cm hoge bed, dat is trouwens dan even een klim!

“8 centimeter!” Dit had geen van ons verwacht. Hoe kon dit nu?!Alle drie keken we elkaar even aan, actie dus!
Ik wou gelijk van het bed, weer op mijn houding op de knieën, want nu kwamen de weeën echt direct achter elkaar. Iris liep gelijk om de spullen uit de auto te halen, de bevalling ging binnen nu en een paar minuten beginnen. De kraamzorg werd door Iris uit bed gebeld.

Louis ging achter mij staan om mij te helpen leunen. Ik kon met mijn handen zijn spijkerbroek ter hoogte van zijn knieën achter mij vastgrijpen en zo kon ik hangend tegen hem aanleunen. Elke wee die volgde hielp hij mee met de ademhaling.

De oerkreet, een schreeuw met geluid die ik nooit dacht te kunnen maken, kwam uit mijn strot. Iris ging gelijk naast ons hurken en gaf aan dat ik de ademhaling niet moest vergeten. “Ik heb drang”, zei ik tegen haar. Ze knikte. Mijn vliezen waren nog steeds niet gebroken, maar hingen iets onder mij. Ik kon uiteraard door de dikke buik niets zien en vond dit juist wel prima. De vliezen werden gebroken door Iris en ik voelde een warme waterkraan onder mij leeglopen. Ze ging weer voelen. Volledige ontsluiting.

Ze legde uit hoe ik mijn rug moest draaien en dat ik vanaf dat moment naar mijn lichaam moest luisteren. Ik vroeg haar of dit betekende of ik nu mocht gaan persen, ze knikte. We zaten even met de houding die aannam, maar Iris vond het zo mooi gaan zo dat ik mocht blijven hangen tegen mijn stoel met Louis achter mij om mijn gewicht op te vangen.

Ik voelde een enorme trilling door mijn rug. Zo gaat dat dus, dacht ik. “Ik snap het, ik weet wat ik moet doen”, zei ik als geruststelling. En toen wederom een schreeuw.

3 persweeën. “Kijk eens! Kijk eens naar beneden! Toe maar”, hoorde ik Iris op de achtergrond. “Ze is er! Pak haar maar aan!” Ik durfde eigenlijk niet te kijken, maar toen ik dat deed zag ik dat zij onze baby al had opgevangen onder mij, tussen mijn knieën.

Een prachtige eerste huilkreet van onze dochter. Ik pakte haar op en hield haar samen met Louis voor de eerste maal vast. Onze Evelien. Wat een prachtig moment was dat, ik zal dat nooit vergeten!

Inmiddels was het 05:10 uur. Iris was er dus nog geen uur! Onze kraamzorg kwam helaas te laat, wat logisch was gezien ze uit bed was gebeld en nog een stuk moest rijden. De kraamzorg arriveerde 05:25 uur, een kwartiertje te laat. De nacontrole van mij en de hechtingen werden zorgvuldig gezet, hier heb ik na de verdoving niks meer van gevoeld.

Louis en ik lagen op ons logeerbed ons mooie dochtertje te bewonderen. Zo’n snelle bevalling had niemand verwacht. Binnen 2,5 uur van voorwee tot de geboorte van de placenta, dat was een supersnelle bevalling van een eerste kindje.

Evelien werd gecontroleerd door Iris en Louis mocht haar voor het eerst aankleden. Iris nam afscheid en liet ons met zijn drietjes genieten van ons “gouden uur” samen.
“Als Evelien ooit een grote zus wordt…. Bellen jullie dan gelijk als je “iets” voelt?” Grapte Iris toen ze rond 06:30 uur de deur uit liep.

Bedankt voor de mooie ervaring!

Louis, Milou en Evelien.