Alles had ik voorbereid op een bevalling in het ziekenhuis. De tassen stonden al in
de auto, mooie outfit voor de bevalling, autostoeltje netjes geïnstalleerd en iedereen
was geïnformeerd over hoe ze bij het Meander konden komen en verteld wat het
bevallingsplan was.
Het bevallingsplan; ik heb altijd beseft dat je kan plannen wat je wilt, maar dat een
bevalling gaat zoals het gaat. Was dus bereid om alles los te laten, maar ik had wel 2
wensen en 1 eis: 1. Geen pijnstilling 2. Niet op mijn rug 3. ABSOLUUT niet thuis
(kruip zelfs naar het ziekenhuis indien nodig). Nou…..
Ik was blij dat ik na een lange avond om 23:00 in bed lag; 10 minuten later braken
mijn vliezen. Niet te missen, de slijmprop kwam gelijk mee en de weeën begonnen
vrijwel onmiddellijk. Ze begonnen mild, maar kwamen gelijk om de 2 minuten en
duurden zo’n 20 seconden. Na 2 uurtjes voor de zekerheid Jorieke maar gebeld, die
aangaf terug te bellen wanneer de weeën wat intensiever zouden worden.
En toen werd het rustig
In de ochtend belde Jorieke rond een uur of 9, “Ik had je al lang verwacht” zei ze. Ja
ik ook, maar de weeën lijken wel verdwenen sinds vannacht (dat of die tens werkt
echt fantastisch). Had zelfs geslapen. De baby voelde ik prima bewegen ook.
Jorieke kwam toch maar even checken of mijn vliezen inderdaad echt gebroken
waren. Dat waren ze, dus we bespraken dat de weeën terug moesten komen voor
die avond en dat ik anders naar het ziekenhuis moest. Prima, dat was toch al het
plan. Hoewel ik hoopte dat er niet ingegrepen moest gaan worden en dat de weeën
zelf zouden terugkomen.
Nou dat kwamen ze.
Ergens tegen de middag knalden ze er ineens in. Zo snel als ze verdwenen, zo snel
ze terugkwamen. Begon het ook steeds zwaarder en zwaarder te krijgen, maar een
ritme? Dat bleef nog steeds uit. Soms kwamen ze om de minuut, soms om het
kwartier. De één duurde 60 seconden en de andere 10. Toen er uiteindelijk 1 richting
de 4 minuten ging, voelde ik mij even goed opgelicht (wat nou gemiddeld 60 tot 90
seconden). Uiteindelijk even in bad gegaan voor de warmte. Na een half uurtje dobberen,
begonnen de weeën ineens heel sterk te worden. Ik gaf aan dat Jorieke gebeld
moest worden, want het voelde ineens heel heftig, ook al kwamen ze niet om de 5
minuten. Oh en of er gelijk even doorgegeven kon worden dat ik die ruggenprik toch
wel wilde.
Terwijl ik zat te hoofdrekenen hoe lang het zou duren voor ik die pijnstilling zou
krijgen (wachten op Jorieke, controleren, inpakken voor ziekenhuis, rijden,
inchecken, wachten op ruggenprik) en vol zelfmedelijden besefte dat het nog zeker 1.5 uur zou kunnen gaan duren, begon ik ineens een druk te voelen. “We gaan het
ziekenhuis niet halen”, zei ik tegen een vriendin die naast mij zat. “Wel joh, maak je
geen zorgen” zei ze.
Jorieke kwam binnen terwijl ik spugend over de bank heen hing en gaf aan dat ze
even wilden kijken wat de ontsluiting was (die check voelde ik helemaal niet, terwijl ik
daar wel bang voor was). En dat bleek al gelijk 10 centimeter te zijn. Terwijl ik op de
grond lag te jammeren dat ik naar het ziekenhuis wilde, waren mensen om mij heen
aan het rennen om de woonkamer voor te bereiden op een onverwachte
thuisbevalling.
Uiteindelijk is Lexie 50 minuten later geboren (3.5 uur nadat de weeën
terugkwamen). Terwijl ik leunde over de eetkamer stoel. In mijn Winnie de Pooh
oversized shirt. Met de tassen en de autostoel nog netjes in de auto. Terwijl iedereen
die geïnformeerd was over het plan, bij mij in de woonkamer zat of op het balkon
cocktails stonden te shaken.
En mijn eis en wensen? 1. Geen pijnstilling = check 2. Niet op mijn rug = check 3.
ABSOLUUT niet thuis = Liep toch even anders.
Jamie & Lexie
