Het was al de hele nacht aan het rommelen geweest toen ik wakker werd op
een stralende zonnige dag. Ik was 39+1 weken zwanger en mijn to-do list
was af. Er hoefde helemaal niks meer gedaan te worden, wat heerlijk. Het
was een zaterdag dus gingen mijn man, mijn dochter en ik met elkaar
wandelen in het bos. Dik aangekleed want het was rond het vriespunt.
Regelmatig voelde ik een wee, de voorweeën, ik herkende het goed van
mijn eerste bevalling. Het was allemaal zo ontspannen, we gaan wel zien
wat er gaat gebeuren. Tegelijkertijd zei ik tegen mijn man, “vandaag ga
ik bevallen,” ik voelde het vanbinnen.
We gingen wat drinken bij een theehuis, de serveerster zei: “jij bent
hoogzwanger, hoelang moet je nog?” “Elk moment kan het gebeuren zei ik”.
Niet wetende dat onze dochter dezelfde dag nog geboren zou worden. In de
tussentijd volgde de weeën elkaar iets sneller op, alhoewel er nog veel
tijd tussen zat. We gingen naar huis en ik deed nog een middagdutje,
even wat extra energie mocht het echt gebeuren.
Al snel daarna werd het duidelijk. De weeën kwamen steeds korter op
elkaar, om de 6 a 7 minuten en duurden steeds langer. Het kon alsnog
stoppen maar mijn gevoel zei anders. Onze dochter ging naar mijn ouders
om daar te slapen. Eenmaal mijn dochter weg was en na een mooie
zonsondergang begonnen de weeën regelmatig elke 5 minuten te komen. Een
dik uur later de verloskundige gebeld, Jorieke had dienst en zou naar
ons toekomen.
Het bevalbad stond al klaar, de muziek aan en sfeervol licht. Ik kon de
weeën nog goed opvangen en was erg benieuwd naar de ontsluiting. 3-4
cm, wat was ik blij, ze gaat echt komen. Met Jorieke spraken we af dat
ze over anderhalf uur weer zou komen. Alles stond op groen om thuis te
bevallen, geweldig!
In korte tijd werden de weeën steeds heviger en volgden elkaar sneller
op, ook duurden ze langer. Na een uur kreeg ik persdrang, ik vroeg mijn
man om Jorieke te bellen, het gaat nu erg snel. Jorieke kwam er meteen
aan en belde ook de kraamzorg.
Eenmaal Jorieke er was, was ik opgelucht, ik hield het niet meer. “Ze
komt nu” riep ik. Ik probeerde de persdrang nog op te houden tot Jorieke
bij het bevalbad stond. 8cm ontsluiting, nog heel even ophouden. Dat was
flink pittig. Zoals ik bij het eerste bezoek van Jorieke de weeën nog
goed weg kon zuchten en genoeg pauze tussen de weeën had om tot rust te
komen, had ik dat nu niet meer. Ik zat nog in bad en mijn man zat
ernaast. Jorieke begeleidde mij ondertussen en hielp mij om in de korte
pauzes te ontspannen. Dit gaf mij kracht om de eindstreep te halen.
‘Ik kan het niet meer houden’, riep ik. Gelukkig hoefde dat ook niet
meer, ik mocht meepersen. Nog even en daar kwam ze dan. ‘Ze heeft veel
haar’, hoorde ik Jorieke en de kraamverzorgende zeggen. Dat gaat snel
dacht ik en tegelijkertijd opgelucht dat het bijna zover was. Voordat ik
het wist was dat magische moment daar. Daar was ze dan, zo klein, zo
bijzonder, een heel groot wonder. Een volle bos haar en een prachtig
minimens van ons samen.
Wat een bijzondere ervaring, 1 waarvan je alleen maar kunt dromen. Een
intens mooi moment, een kind op de wereld zetten. Ik voelde me
ontzettend krachtig dat ik dit in zoveel rust thuis heb kunnen doen.
-Hannah-
