Thuis!
Tegelijk met twee vriendinnen was ik begin januari uitgerekend. Waar zij heel stellig waren over een ziekenhuis bevalling, wilden mijn vriend en ik juist heel graag thuis bevallen. Lekker in je eigen omgeving, en gelijk thuis als je kleintje er eenmaal is. Natuurlijk heb je dan een risico om alsnog naar het ziekenhuis te moeten, maar zo dacht ik, dat is dan altijd in een vroeg stadium, dus dat is prima te doen.
Beide vriendinnen bevielen in de week voor mij. En door omstandigheden konden ze allebei niet meer op tijd in het ziekenhuis komen en zijn ze alsnog thuis bevallen. Het was ze goed afgegaan en ze waren er achteraf blij mee.
Op zaterdag 16 januari was het zover. Om half acht lagen we nog relaxed in bed, toen ineens m’n vliezen braken. Hilarisch, precies zoals iedereen dat omschrijft! Na een warme douche gingen we ontbijten, want het zou allemaal nog wel even duren volgens de verhalen. We kregen de slappe lach van de situatie, toch wel spannend dat het eindelijk was begonnen.
Rond 11.30 uur kwam Angelique, want de weeën kwamen ondertussen snel achter elkaar. Eén centimeter ontsluiting, dus we moesten nog even. Om half drie zou ze terugkomen, ze adviseerde om nog even te douchen om te ontspannen. Vanaf dat moment was het enorm intens; elke minuut een wee die flink pijn deed, douchen kwam er echt niet van en m’n vriend kon tussendoor nog net een kop koffie en een boterham halen. We telden letterlijk af richting half drie, waarbij ik het laatste half uur de weeën bijna onhoudbaar vond.
Eindelijk was Angelique daar, en ik had volledige ontsluiting. Gelukkig! Achteraf had ik dus al even persweeën gehad, maar ja hoe herken je die bij je eerste bevalling?
Tijd om te persen, en dat was een verademing. Al snel konden we z’n hoofdje voelen dus het leek voorspoedig te gaan. Maar na een uur vorderde het niet meer voldoende en er werd een knip gezet. Dat hielp, we konden z’n hoofdje nu steeds zien. Maar ook nu was er te weinig vooruitgang en Angelique besloot de ambulance te bellen, zodat met behulp van de vacuümpomp het hopelijk wel ging lukken. Ondanks een stabiele hartslag van ons zoontje moest het echt niet te lang meer gaan duren.
In mijn naïviteit dacht ik dat de ambulance een vacuümpomp mee zou nemen. Maar nee, Angelique legde rustig uit hoe ik de trap af moest lopen – lopen?! – om naar het ziekenhuis te gaan. Daar ging ik met m’n verwachtingen dat een ritje naar het ziekenhuis in een vroeg stadium zou plaatsvinden. En ik wilde zo graag thuis bevallen! Het zal mij niet gebeuren dat ik wél naar het ziekenhuis moet. Mijn vriend zag aan me dat ik het helemaal niet zag zitten en zei “Kom, we doen een wedstrijdje; jij of de ambulance.” “Ik!” Nog 2 keer flink persen, duwen, aanmoedigen en daar was ons zoontje. Dertig seconden later hoorden we gestommel op de trap; de ambulance broeders. Die konden er wel om lachen! Ze hebben de eerste foto’s gemaakt en zijn toen weer vertrokken.
Daarna konden we rustig bijkomen van de heftige bevalling, heerlijk in ons eigen bed en met ons lieve hummeltje tussen ons in.
Het was heel fijn om thuis te kunnen bevallen! Angelique was erg prettig, ze wist precies wat ze tegen me moest zeggen waardoor ik me de hele tijd op m’n gemak heb gevoeld, maar toch ook hard aan het werk werd gezet. In de kraamweek was de begeleiding ook te gek, van iedereen.
Dames, heel hartelijk dank voor de fijne begeleiding tijdens de zwangerschap, de bevalling en de kraamtijd.