Gelukkig maar…
In augustus 2008 beviel ik van onze zoon -na 17 dagen over tijd- verplicht in het ziekenhuis. De bevalling was geen pretje; ingeleid worden, weeën opwekkers, veel pijn, ruggenprik, knip, vacuümpomp, hechtingen en zeer veel verschillende gezichten rondom je bed. Ik zwoor toen dat het bij 1 kind zou blijven. Daar moesten ze stiekem een beetje lachen en ze vertelden me dat als ze dat voor iedere keer dat dit gezegd zou worden een euro zouden krijgen ze al rijk geweest zouden zijn. Natuurlijk dacht ik nog, maar… ze kregen gelijk.
In de zomer van 2010 was ik zwanger van de tweede. Een voorspoedige zwangerschap wederom begeleid door de dames van de Thijsseserre. Alleen op het laatst kreeg ik te kampen met een hoge bloeddruk. Zou het de spanning zijn van het grote moment wat steeds dichterbij kwam of was ons kleintje er gewoon klaar mee daarbinnen?
De laatste bezoekjes heb ik veel over mijn ervaringen van de vorige keer kunnen praten. Het was ook niet niks en diep van binnen was ik ook wel een beetje bang dat het weer die kant op zou kunnen gaan.
Helaas, maar ook gelukkig, kan niemand vertellen hoe een volgende bevalling zal gaan, maar dat ik overtijd zou gaan lopen daar waren de meesten het wel over eens. Is je eerste te laat, komt je tweede ook vaak later dan de gemiddelde 40 weken.
Gelukkig valt niet iedere zwangere vrouw netjes in die statistieken. 8 dagen voor de uitgerekende datum braken ’s nachts om half 3 spontaan mijn vliezen. Pas rond half 5 begon het echt in mijn buik te rommelen en 3 kwartier later wist ik weer wat weeën waren. Wat heerlijk om niet vastgekluisterd te moeten zitten aan bed en aan allerlei draadjes. Door rond te lopen in huis waren de weeën goed op te vangen.
Om half 8 toch maar met de dienstdoende verloskundige gebeld, want de weeën volgden zich toch wel snel op en werden steeds krachtiger. Om kwart over 8 constateerde Annewil 4 cm. Voor mij een klein beetje een teleurstelling, maar Annewil vertelde later dat zij al in de gaten had dat het weleens snel kon gaan en stelde daarom voor om onder de douche te gaan staan ter ontspanning. Na ruim een half uur weeën weggepuft te hebben kreeg ik persdrang en moest ik op het bed komen liggen. Toen Annewil aangaf dat ik nog 2 keer moest persen en dan onze kindje in mijn handen zou hebben kon ik het bijna niet geloven. Wat vorige keer nog ruim anderhalf uur duurde was nu binnen 10 minuten een feit en dat zonder al te veel moeite.
Na bekomen te zijn van de eerste emoties werden alle testjes met onze dochter bij mij op het bed gedaan en mocht ik zelfs meehelpen. We kregen uitleg over het hoe en waarom en werden actief betrokken bij het geheel. Wederom een verschil, want de vorige keer gebeurde alles op een commode ver van mij af en kreeg ik maar de helft mee.
Wat fijn om te kunnen bevallen in je eigen veilige omgeving, met vertrouwde geluiden, geuren en kleuren. Annewil was aanwezig, was duidelijk als dat moest, maar hield zich grotendeels op de achtergrond waardoor wij het echt hebben ervaren als ons moment.
Bevallen kan dus ook anders… gelukkig maar.
Een trotse moeder